Kafdağındaydı..

tarafından DyGu C.tesi Ocak 16, 2010 6:02 pm

Bir zamanlar dost diye bellediğim biriydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
Büyük dağlar babası küçükler kendisiydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Selam sabahı kesti uçuyordu yüksekten
Sevmezdi hiç kimseyi öyle candan yürekten
Aklı fikri karışık fesatlık düşünmekten
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Kendini üstün sayar küçültür insanları
Herkes baba oğludur o bilmez ki bunları
Olur olmaz her yerde kırarken dost canları
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Yolu izi bilmeyen insanlardan dost olmaz
Eşek gönünden asla giyilecek post olmaz
Rengi belli değildir güneşte kalsa solmaz
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Ruhi böyleleriyle insan sarrafı oldu
Uygun dosta dost gibi hem ayak hem de koldu
Her nereye giderse dostlarına bir yoldu
İnik burnun kaldırmış sanki kafdağındaydı