Doğmamış Hayatların Sayhaları-Nazlı Gül Yılmaz

Pencerenin dibinde, gecenin bir köründe,
Yaşamlar geçti gözlerimden,
Tozlu, pasaklı, iyili, kötülü, yasaklı,
Bir de yaşayamayanların sancısı...

En çokta kaderin çarkına takıldı,
Düşte asılı bıraktığım düşümlerim...

Bildiğim tüm yeminleri unuttururcasına,
Kadehler üstüne dizdim hayalperest çocukluğumu.
Ömrümün secdesinde tutuluyorken dilim,
İçime çektim ciğerlerimi yakan dumanı...
Umarsızca yüzümün ağlayan yanına,
Suretini sürükledim,
Bir deli boran vecasında...

Oysa,
Ağız sütü kadar can vermişti nefesler,
İbadullah hüzün/baz gecelerde,
Köhne bir sokakta,
Geç kalınmış bir yaşamdan arta kalmış,
Tespihi çekmeye başlıyordu...

Devran denk değildi, denksiz düşen yaşa,
Ucu bucağı görünmeyen efkârın,
Hazan kokusu sarmıştı yedi kıtayı,
Zemheri kesiği dudaklarımızdan kan sızıyor olsada,
Yorgun günler ermeden sükûnete,
İğreti duracak kesip biçmeye çalıştığımız hayatlar.

Anadan üryan doğmakta,
Beyaz ölüm kelebeği,
Suskunluğun alacasına bulanıyorum,
Ve yüz sürdüğüm toprak ananın hatırına.
Ellerimin ağrılarına aldırmadan,
Yüreğimden damıttığım sevgilerimle,
Henüz hayata göz açmamış,
Ruhunu ruhunda saklamış,
O minik ceninlerin,
Ağlamalarını kundaklamaya çalışıp,
Ölümün ellerine düşmüş tenlerini ısıtıyorum kendimce...

Yaşam hakkını, haktan alanın hakkına,
Tecavüz etmeden dingilleşmemiş yanın,
Çürüyen yaşamlara inatla,
Uğurböceği kondurup,
Bir kez daha düşünmeli,
Cinayet rıhtımında kan akıtan tefekkürleri...