Şehrin Aynaları-Elif Şafak

tarafından DyGu Paz Nis. 18, 2010 4:10 pm

.. Gitmek başı sonu olmayan, menzili meçhûl bir seyrüsefer; varmaksa güzergâhı önceden çizilmiş, hedefi malûm bir tırmanıştı. Gitmekte aslolan dere tepe taban tepip durmaksızın hareket ederek rüzgârı hissetmek; varmakta aslolansa, o tepeye ulaştıktan sonra durup rüzgârı elde etmekti. Gitmek hafızası kudretli ve inatçı olanların, varmaksa hayalgücü engin ve obur olanların işiydi. Gitmek kadere diş bileyenlerin, varmaksa kadere inanmayanların tercihiydi. Birinin kökleri geçmişte, haritası çok merkezli; ötekininse kolları gelecekte, haritası tek merkezliydi. Bu sebepten, birinde ağır basan dişilik, ötekinde erkeklikti. Kaçmaya gelince o bambaşkaydı. Miguel Pereira kaçıyordu. Her firarinin üzerine titreyip avuçlarında yaşattığı o başka yere, öte mekâna bir de isim bulmuştu: aynalar şehri!' Onlar Sefaradlar. Isabel, Antonio, Miguel ve Andres... Engizisyon zulmünün paramparça ettiği; kendilerini, birbirlerini kaybeden, arayan; sırlarla dolu, sırların peşinde insanlar. Yukarı mahalle, onların İspanya'da başlayan, İstanbul'da (Aynalar Şehri'nde) süren hikâyesi. Bir de Engizisyon yargıcı, büyük vaiz Alonso Perez de Herrera'nın hikâyesi.